Bende senden geriye ne kaldı kirlenmemiş
Ben bu tarlalara çok çiçek ektim
Umut dedim adına,büyür diye bekledim
Sular çekildi,toprak çatladı,
Bıraktım uzak sevdalara fidan dikmeyi
ben,bugün kendimi öldürdüm,
yavaş yavaş,bilerek ve isteyerek
söyledikleri kadar korkunç değil
bir taşın yerini değiştirdim,ve dağ çöküverdi üzerime
sevenlerim bilsin ki acı çekmedim
hem mutluyum hem gururluyum öldüğüm için
İnsanın insana muhtaç olduğunu o söylemedi
Attila İlhan’dan bana bir şiir okurken
Bunu ben anladım.
Tam da yalnızlığı sevdiğimi söylemek üzereyken anladım
Oysa korkuyordum,insanlar kaçmam gereken öcülerdi
Ben,bazen kayboluyorum beni bulman için.
Bazen beni kurtarman için tuzaklara düşüyorum
Anlamıyor musun,beni sadece sen sev diye
En çirkin ben’i gösteriyorum insanlara.
Kimse dövemez beni,ama yaralanıyorum bazen
küf kokan dünyada
umutlarımız bizi beklemekten vazgeçti...
zaman doldurmak için, şimdilik yaşıyoruz
herkeste 'bitse de gitsek' havası var
kısmayın yağmurun sesini
yüksek sesle dinlemek istiyorum
bir köşede, kimsenin haberi olmadan
acı çeker gibi değil.
Karanlıklar içinde, gizli gizli ağlayıp
devrilmiş bir ağaç gibi
boylu boyunca toprağa uzanıp
hala ayaktayım diyemem ki
şalterlerim inmiş
bütün ışıkları kucağımda toplayıp
Gün gelecek marşların yerini sanat müziği alacak
Onyedi yaşında seni ısıtan güneş
Yirmibeşten sonra yakmaya başlayacak.
Şimdi ne anlıyorsan bu denizden,
Bu ağaçlar sana neler fısıldıyorsa
içine kapanıklığı ben öğrettim geceye
susmayı benden öğrendi karanlık
yanmayı değil sönmeyi gördü bende ışık
mezar oldum ben her sevgiye..
neyle avunmalı yaşamak için...
Kendi içine gömülmüş,kederli çocuk
Yolları hep kapalı görmen senin suçun değil
Geceleri yastığını gözyaşıyla yıkayan çocuk
Havayı hep karanlık görmen senin suçun değil
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!