‘İstemiyorum baharı getirirken hiç bir cemrenin havaya., suya .,toprağa düşmesini... Havada uçar., kaybolur... Suda boğulur... Toprağa düşerse dizleri kanar... İstemiyorum...’
...
Çocuk ., dalları tomurcuklardan çiçeklenmeye dönmüş ağacın gölgesinde ., başı annesinin dizlerinde., elindeki kitaba bakarken birden ayağa fırlar...
Yüzünde binlerce yeni açmış çiçeğin rengi ve sesinde yeni açmış her çiçeğin taptaze kokusu ile bağırmaya başlar...
---ANNEEEEE.., OKUMAYI ÖĞRENDİM BEN ... YAŞASINNNN.., OKUMAYI ÖĞRENDİMMM .... , OKUYABİLİYORUMMM ...!!!
o kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
Devamını Oku
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
baharın yani yeniden doğmanın yüreği cemre, sevmenin yani yaşamanın yüreği sevgidir. Yüreğinize sağlık.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta