Alfabe Şiiri - Ahmet Ağdere

Aşkla başladı her şey,
Adem geldi evvelden,
Aşıklar gitti de ey,
Ad düşmedi hilalden.

Bihaber saklar gönül,
Bana ne aşkımdan der.
Bilmez, donar tevekkül,
Bahtsız, buzda kalmış er!

Celalden sual olmaz,
Can çıksa, ebedidir.
Cemalinde O solmaz,
Cisim, kalan tek gizdir..

Çiğ düşürmek ister de,
Çamura girer kendi.
Çaylak senin neyine,
Çekme yokluk çilesi.

Derya boğar Mecnun’u,
Damızlık söze döner.
Devir sürükler onu,
Dev Leyla çölde önder.

Ermez sevdasız gönül,
Emse de vakit canı.
Eskir mi gülle bülbül,
Ekse onunla anı.

Figanla taşar yürek,
Feragat eder andan.
Füsun kapar da bilek,
Firari olur candan.

Gülşen katar bahara,
Gölgesi daim kılar.
Gamdır, onsuz naçara;
Gafilde baki çıkar.

Hatır da O’ndan gelir,
Hezeyan da can sana.
Haşmetten ateş geçir,
Hürmetler kondur başa.

Ilgımla döner yokken,
Islar yaşsız geceyi.
Irakta aşka gözken,
Irgat, sana yüreği.

İçkide medet uman,
İsraf eder masada.
İlelebet sır, umman,
İsmi durur karşıda.

Jön ve aşkta acemi,
Janjan yakışır ona.
Jet dedeye demeli,
Jurnal yazmaya başla.

Kalem taşır sevdayı,
Kah şiir, kah romanla.
Keramet kanda saklı,
Kitap, defter palavra!

Lafla yürümez gemi,
Lâl de düşer ateşe.
Laçkadır lafçı dili,
Lazım lahuti gebe.

Mesafe gelir kısa,
Meşaledir hep yanar.
Merde kim karşı çıksa,
Madde başını sarar.

Nerden gelir de geçer,
Nazın haberi duymaz.
Neşeyle dolu beşer,
Nifaka ekmek sunmaz.

Oğul nesil çevirir,
Oluşur gece gündüz.
Ocakta sevda erir,
Okumasa elde cüz.

Ölümü yardı Yunus,
Ömrünü yedi burda.
Önem verdi ona Us,
Övdü ruhunu nurda.

Para nefsin herşeyi,
Perişan onsuz dünya.
Pervane döner beyi,
Paye yok kısır aşkta.

Rüya görür kör aşık,
Raddesiz kısır aşkta.
Rafine suda kaşık,
Riya etrafta dalga.

Sahneye konmuş piyes,
Sevişmek sevmek güya.
Saatten sonra lades,
Satıcı etten dünya.

Şair, düşünür yazar,
Şafağı bulur gece.
Şehvete kazık çakar,
Şerik ona tek hece.

Temayüz beyaz safta,
Tarih düşmeyi bekler.
Tekmile çare rafta,
Taklite yokluk düşer.

Uçsuz bucaksız sema,
Uğuru seyre dalar.
Uçma fazla havaya,
Ucuza çakal atlar.

Ülfet, kamil yaşamda,
Üvey aşkı üfürür.
Üleştir bunu onla,
Üzüme tane düşür.

Vaveyla kopar vardan,
Vadesiz biten aşkta.
Vaatler biter yardan,
Velhasıl muhtaç O’na.

Yazarken geldik sona,
Yoğu varı bitirdik.
Yaktık aşkı kağıtla,
Yar’da yarı yitirdik.

Zarfa koydum bin mesaj,
Zarar etmesin andan.
Zarife olmaz şantaj,
Zevk alsın okumaktan.