Alev Şiiri - İrem Demirci 2

Ben alev almayı bilmezken sende yandım sevgili.
Bir gece ayaz vakti yanan mumun kendini eritmesi gibi,
Titrek bir ışıktı ruhum...
Bedenim zar zor taşırdı onu,
Ben yol alırdım, aheste aheste...
Gözyaşı yerine bir damla kan bulanırdı mendilime,
Ruhum kanardı, bir ayaz vakti.
Ben o kan damlalarının içinde yaşardım.
Bir umut ya, çekip alırsın beni...
O umudun hayali ile coşardım.
En korkunç kabuslarımda,
Olduğum yerde kalırdım...
Ben alev almayı bilmezken kül oldum sevgili.
Denizin ortasındaki Kız Kulesi gibi,
Cennetin ortasında,
Cennete hasret kaldım.