Alev Şiiri - Virata Fafnir

İstemiyorsan şayet, gölgen bile düşmesin yanıma,
Bırak, vadesi dolsun bu kimsesiz ömrün.
Azrail bir dost gibi kapımı çaldığında,
Sanma ki titrerim, sanma ki korkarım;
Sensiz alınan her nefes ziyanken bana,
Ben o son nefese, dünden razıyım.
Senin olmadığın her yer, dipsiz bir kuyu,
Bastığım toprak kor, içtiğim su alev.
Hangi yana dönsem, yokluğunun o korkunç uğultusu,
Cennet dediğin, senin gözlerindeki o mahrem ev.
Aklım firarda şimdi, hayalin en büyük mabet,
Sen yoksan, neylerim kevseri, neylerim bağı?
Varsın gerçekleşmesin düşler, kopsun kıyamet,
Sen cennetsen eğer, vuslatın son durağı...
Ve o düşler ki; bir gün gerçeğe dönecekse,
Sürgün edin beni en kızgın yangınlara.
Eğer bedeli yanmaksa sana kavuşmanın,
Atın beni cehenneme, bırakın anılara.
Küllerimden doğarım belki bir bakışınla,
Yanmaya da, sönmeye de, bin kere razıyım.