Alengirli gece Şiiri - Mustafa Yaman 2

Derin bir nefes aldı şehir
İçi dumanlı bir tül gibi sarktı sokağa
Köşebaşında unuttuğum gölgemi
Kör bir saatin akrebinde uyudum

Alengirli bir geceydi
Göğün ipleri çözülmüş,
Ay bir kement gibi sallanıyordu.
Tutamadım—
Sonra bir ses eğildi omzuma,
Ne insan sesiydi ne rüzgârın alışılmış halı.
Gel,” dedi, “hiçlik seni özledi.

Gül kokan bir şarkı geçti içimden
Tökezledimbir ara harflere dolandım,
Dudak payı bırakmadan konuştum
Ses verip ses aldım
Dilimin altında başka manalar filizlendi.

Bir duvarın nabzını tuttum;
Taşın bile kalbi varmış meğer,
Benimkinden daha düzenli atıyordu.
Kıpırdadı gökyüzü,
Çatlaktan bir düşünce sızdı içeri:
Belki de bize ait olan
Hiçbir iz bırakmadan geçip gidenlerdir.

Karanlık, cebime gizlediğim bir kehanet gibi
Adım, adım büyüdü.
İki kelime düşürdüm yola—
Biri kırıldı,
Diğeri kanadı.

Şehrin omuriliğinde yürürken
Fısıltılarını topladım kaldırımlardan;
Her biri yarım bir hikâyenin
Yetimlenmiş cümlesiydi.
Birleştirdim,
Bana benzeyen bir maske çıktı ortaya.

Ve anladım:
Gecenin alengiri çok,
Sırrı kadem
Ama yine de insan,
Gölgesine bile inanıyor bazen.

.