Alem Utandı Şiiri - Fatih Pınarbaşı

Hayli zaman oldu, kaç asır geçti
Farkına varınca, yıllar utandı
Ayrılık rüzgarı, çok soğuk esti
Buz tutunca sinem, yeller utandı

Sana gelmek için, soluksuz koştum
İçimde büyüyen, sevdamla coştum
Sana doğru uçan, kanatsız kuştum
Aşamadım dağlar, yollar utandı

Ardın sıra geldim, hep izin sürdüm
Yitirdiğim yerde, dolandım durdum
Ne murada erdim, ne murad oldum
Bitip tükenmeyen, dertler utandı

Senin için açar, gül de nergiz de
Ovada açtılar, dağda ve düzde
Kimin nazarı var, yar ikimiz de
Kem göz ile bakan, gözler utandı

Esti seher yeli, selamın gelmez
Bülbül ile gül de, murada ermez
Hiçbir çiçek senin, kokunu vermez
Sen gibi kokmayan, güller utandı

Sevdiğini yarı, yolda koyanlar
Aşkı öpücüğe, ayan beyanlar
Sevdayı bir nefsi, duygu sayanlar
Sevdiğini sanan, kullar utandı

Gönlümün ızdırabını duymayan
Sana olan büyük, aşkı görmeyen
Adımı adından, ayrı söyleyen
Mahçup oldu sustu, diller utandı

Ne yazın tadı var, ne bahar gözün
Kimseye vermesin, yaradan hüzün
Dili yok konuşsa, ateşin közün
Yangını mı gördü, küller utandı

Başını eğdi hep, bütün varlıklar
Canlı cansız bütün, cümle mahluklar
Cesurlar asiler, ahmak, korkaklar
Bir bilsen daha kim, kimler utandı