Aldırma Pera Şiiri - Ahmet Emre Durmaz

Güneşin doğuşuna benzer sevdalar
Şu tepenin ardında bir gülü filizlendiriyor ışıltın
Dikkatli bak
Pera...
Oradayım
Çiğ düşmüş zambaklara, akasyalara, ben yine seni düşlüyorum leylak kokularının beni sardığı şu dakikalarda ve durulanırsın diye
Bahardan kalma yağmurlar sakladım sana...
Biliyorum.
Kanter içinde kaldım bu yokuşta,
Bulutlar nem kapıyor tenimden
Ne olur aldırma Pera
Kutsallığını ve dokunulmazlığını yitirmiş tüm sevdalara inat hala sır gibi saklıyorum seni.
Ve üstelik Pera,
İğrenç insanlar tanıyorum, şiirlerimden pay çıkartan
Payı şahsımıza münhasır diyen
Oysa
Kimse bilmiyor seninle göz göze geldiğimizi
İsmini bir sır gibi nasılda avcumda sakladığımı
Yedi düvel takmış gözünü avcuma
Seni şiirlerime bile pay etmeyeceğimi bilmiyorlar ve o
Yedi düvel dedikleri dahi avcumu açmaktan ne kadar acizler Pera... Bilemezsin
Tüm şehirlerden kaçıp birbirimize sığındığımız bu şehirde
Çanakkale’de bir dolunay vakti şimdi
Ay gibi tutulmuşluğum sana dair.
Kalplerimiz aşktan fokurdarken
Eylül yapraklarını yaktığımız şu tenekenin başında
Kimse bilmiyor göz göze geldiğimizi
Ve ben
Son kuruş gibi kıymetini biliyorum.
Saklıyorum.
Şehrin en katı zabıtalarına akasya tohumları diktiriyorum
Yollar sana benzesin diye
Zabıtaların elleride sen kokuyor kızıyorum Pera...
Gökyüzü bile uykudayken
Güzelyalı’dan sahile uzanıp
Yaktığımız ateşin dibinde
Gözlerin gözlerime değdiğinde
Böylesine bizi tutuşturan da neydi?
Diye sende soruyor musun kendine, şimdilerde...
Aklıma düşünce sen
Fikirlerim tutuşur bazen
Karanlığı yırtan ışıltınla
Dereler seni çağlar
Çağlayanlar sana akar
Gözyaşlarım, divane.
Sel olur hüzne akar
Gönlüm yine de hep seni anar
Nedense!
Gözlerim seni yine arar
İşportalara karışmış mazilerde bizden çok uzaklar.
Beynim hep bu gelen geçene kanar
Tarumar olmuş sana giden yollar
Harap olmuş şehirler
Ve bir akşamüzeri
Âşık bir insana benzer bu şehir
Âşıktır ya
Susar bir daha konuşmaz.