Aldanmışım... Şiiri - Kadir Mustafa Türken

Yalnızlığında hayatın koca bir ömür yaşamışım.
Sen varmışsın sanmışım.
Yokmuşsun.
Aldanmışım...
Bir kadehlikmiş arkadaşlığın.
Bir menfaat içinmiş gülüşün.
Gözyaşların, beni ağlatmak içinmiş.
Derine gizlemişsin...
Senin izlerin benim ruhuma kazınmış.
Sense anlık yaşamışsın...
Gözyaşının damladığı mendile elimi değdiremezken,
Ben..
Sen beni yaşamamışsın.
Yazık; beni gözyaşlarınla aldatmışsın.
Bir gül bile seçerken sana;
Yeni doğmuşunu aradığımı,
Yağmur, iliklerimde dolaşırken
Ve ayaklarım; yorgunluktan durmak istediğinde...
Ben sana; beni getirebilmek için boşuna uğraşmışım.
Ne salakmışım...
Sensizliğe göz yaşı akıtmışım,darılmışım,küsmüşüm.
Ruhuma cizdiğim resmini, bilki şimdi kazıyorum.
Silinsin istiyorum.... Artıkların.
Beş dakikam var; sensizliğe, sensiz gidiyorum.
Saçlarımda kalsada izlerin,
Ve ruhumdaki korlamış yara.
Gözlerim; halen yolunu çizsede bana.
Ben dahada uzağa gidiyorum,kaçıyorum işte.
Ne yazık ki geç kaldım...biliyorum.
Sadece, kader diyebiliyorum soyutluğuna,
Yolum belli.
Elimde, sonu gelmiş bir sigara;
Ve çiğerlerimde; duman doldurmuş, boşluğunu.
Başım önde... suçluyum işte kararım belli.
Hakim.. “Zaman.”
Suç: Boşa geçmiş bir yaşam...