Karanlık çam ormanında tek bir meşeyim. Kıpırdayamam bir yere; bağlı ayağım, elim.
Dünyanın böyle bir yer olduğunu bileydim,
Sapı kendimden baltaya boynumu eğerdim.
Su verecek diye yerimden söken fırtınaya kandım.
İnsan yüzünden güldüm, insan yüzünden yandım.
Kendimden gözükeni gittim de dost sandım,
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta