Alamet-i Farikam mı? Şiiri - Nebi Ünler

X x x
Ellibeş’in de tohum atan babamın oğlu
Otuzbir’in de canın, katan anamın oğlu
Emine ebemiz’in avucun da ilk avaz
Hacımirzeli-Kozan, Arap Ganiler oğlu.
X x x
Şalvar ile göyneğin içinde bocalarım
Cahit, Yunus, Şaziye, ilkokul hocalarım
Okumadan geçmezdim, her bulduğum yazıyı
Olmadı ki şiir de irfanı kocalarım.
X x x
Ortokul bir de idim, kaleme kelam düştü
O günlerden bugüne, kağıd a meram düştü
Altmış yıllık ömrüme, katre katre tecrübe
Yaşlılık belirtisi, birazcık çenem düştü.
X x x
Tanrı’ya hamd eyleriz, üç yavru babasıyız
Yağmur Orkun onsekiz, ablaları iki kız
Sarısı, Tuğba Hilal, esmeri Merve Gökçen
İlk torun Tuncay Yusuf, küçüğü Tuna Yağız.
X x x
Uktem idi aşiyan, yandı, yakıldı fikrim
İkinci sürgünüme, çaresiz biat zikrim…
Melek, cin, sonra gelmiş, insan denilen varlık,
Toprağa üflenmiş can, dünya emanet, iklim!
X x x
Doğuştan kanatsızım, uçmaya cismim yetmez
İmkânsızı aşmaya, sıradan ismim yetmez
Yılgın Yağmur kitapsız, şairlik mi o da ne?
Alamet-i Farika olmaya ilmim yetmez.
X x x
Alamet-i farika; Ayırt edici işaret, marka
x x x