Aladağ'ın On İki Gülü

Aladağ’ım,
Kan kırmızısı on iki gülün
Gül bahçesi şen yuvasında
Esiyordu taptaze hayalleri.
Kalem tutan minik elleri,
Düşlüyordu aydınlık geleceği.
Hayatlarının baharına doyamadan,
Zemherir kışı göremeden
Alev kapanına kapıldı nazik tenleri.
Dağlandı anaların ciğeri.

Ey Aladağ’ım,
Yüreği yanan yaslı dağım.
Eridi soğuk karların,
Göklere yükseldi acı feryadın.
Hangi söz dindirebilir yanan yüreğini?
Dökülen hangi gözyaşı söndürebilir ateşini?

Mutluluğu, şenliği umarken aralıkta.
Yeni bir yılı aralayacakken yakında.
Kasım acıyı mı bırakacaktı arkasında?
Alevli bir gece düştü hatırana.
Yanık güllerin kokusu sindi baharına.