Güneşin alacası, yüreğimin zifir kuyusuna düşme.
Nalları toz duman atlar, kişnedikçe yıkar ya siperlerimi.
Sen asılı dur, dergahında gök köşkünün.
Başımda zehrolmuş beyaz zakkumlar açarken,
Elimde kuruyanları gül fidesi say.
Vay ki vay!
Ben doğrulamam ama
Bari sen düşme.
Sen düşme bari.
Alacanın güneşi,
Ve güneşin alacası...
SongülCanbazKaya
13.09.2024
Kayıt Tarihi : 19.6.2025 17:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!