Alacakaranlıkta Bir Öykü

Alacakaranlıkta yitirdik onları…
Kızıl kıyametin habercisiydiler.
Açtılar, susuzdular,
Korkunçtu yüzleri.
Kan ter içindeydiler.
Sırtlarında çocukları,
Epey yol almışlardı.
Gelecek kaygısı vardı gözlerinde,
Kar fırtınası boğmuştu hayallerini.
Güvendikleri dağlar,
Çığ olup düşmüştü umutlarının üstüne.
Her geçen gün
Biraz daha yok oluyorlardı.
Bir parça ekmek,
Bir yudum su,
Çamurdan bir evdi belki istedikleri.
Veremedik bunların hiçbirini onlara…
Unutulacak en son kişiler,
Dökülecek ilk gözyaşlarıydılar.