Alabora oldum… Şiiri - Oktay Çekal

Alabora oldum…

Bitmeyen bir nefret rüzgârında, alabora oldum.
İçimin karanlık yanı, dinlemiyor mantığımı,
Öyle bir sarsıldım ki; hayatın gel-gidinden,
İnancım terk etti, bu gece yüreğimi.

İçi boşaltılmış, bir çuval gibi bedenim,
Anlamsız bir yokuş, yürüdüğüm yollar,
Gidemiyorum ulaşmak istediğim tepeye,
Bakamıyorum, mantık penceremden hayata.

Ne yapsam faydasız, çabalamam boşa,
Her iyi düşüncem, sabote edilmiş gibi bitiyor.
Küskün ruhum, duygularıma gem vurmuş,
Haykırıyor sanki sessizce boşluğa.

Nefretle tanıştım, hırçınlığıma prim verdi,
Gözlerim eskisi gibi bakmıyor yüreklere,
İnanmıyor varlığım, güzel bir söze,
Yaşadıklarım, mantığımı delip geçiyor.

Oktay ÇEKAL
03.07.2011-20.32