Alabora Şiiri - Halil Kesken

Bu gün alabora olmuş bir tekne gördüm,
Kendime benzettim nedense...
Taam kalbinin ortasından ikiye bölünmüş,
Üzerine başıboş martılar üşmüş..
Bir zamanlar kalbinde oturup,
Bütün fırtınalara beraber karşı koyduğu,
Geceleri yüreğinde uyuttuğu,
Canı kadar sevdiği kaptanıda terketmiş onu.
Yavaş yavaş su almakta tekne,
Yavaş yavaş batmakta...
Sevdiğinin, kaptanının, canının, ciğerinin,
Terkedenin gelip kendisini kurtarmasını bekliyor.
Yeniden ona gözü gibi bakmasını
Yeniden elini vücudunda dolaştırmasını,
Yeniden okşamasını, boyamasını bekliyor.
Alaboranın üzerinden tam üçüncü gün batımı geçmiş.
Artık kayık karanlık sulara daha yakın
Artık bir sonraki gün doğumunu göremeyeceğini biliyor.
Ve artık kurtulmak için hiç gayret etmiyor.

Elveda sevgili kayık diyecektim ki tam
Birden güneşin henüz batmamış olduğunu farkettim
Benimse batmak istemediğimi
Gömleğimi fırlattım sahile, koşup yakaladım onu
Kan ter içinde çektim kumlara
Onun bir kaptana ihtiyacı vardı,
Benimse bir sonraki gün doğuşunu görmeye
Onun bir kaptanı vardı,
Benimse yarını görecek gücüm.