Al Beni Öpücüğüne Şiiri - Kağan İşçen

bıraktın
suyumdun aşım
el sallıyorum gidişine babasını özlemiş çocuklar gibi
ben senle bir tarz yarattım ölüme karşı
bedenimi oyuncak yaptım anlamazsın
inanmadığın boşluklarım takmıyor hiçbir geceyi
yine ağlaşırız inatçı meleğim
sonbahar belki özlemiştir yalnızlığımızı

tüm söylenecekler söylendiyse
birleşmeli ellerimiz
tutuşmalı tenimizdeki nazlı çıra
vakit geç olmadan
dudaklarımızla okuyalım canına üşümelerimizin
ferman sırası sende
hadi
öpüşlerinle üst örtümü
öyle bir öp ki varlığımı
deniz kokulu saçlarına göç etsin tüm kuşlarım
üşümiyeyim son nefesimde bile

seni her öpüşümde bir yaram kapansın
tüm orduları karşıma alsam dize gelmem
ben bir sana yenilirim
bir de sana olan sevgime

tüm fikirlerle çatışırım
aklımda yüzün
fikrimde şımarttığımız imkansızlığımız
al beni öpücüğüne
ve dudağının kıyısında solmasın gülüşün
sonlansın dudaklarında hüzün maceram
beni kendine bağışla
ben kendime lazım değilim
razıyım tüm köprüleri yıkmaya
sana gelene kadar geçtiğim her şehri yaktım
ardım yok
sen yoksan dünyayı da yakarım