Al baştan... Şiiri - Nurettin Kurtuluş

I

gecelerin bitmesine aldırdığım yok
sensiz olunca
gündüzleri göresim gelmiyor
bembeyaz ellerini tutmadıkça
yumuşacık ayaklarına dokunmadıkça
akşama doğru şarap zehir zıkkım oluyor
geceler kısaymış umurumda değil
yeter bana gözlerini bulmam
huysuz sıcaklığını içimde solumam
ve
sevişmekten dörtköşe olmuş
bocalarken aramızda şansız alaca sabahlar
gündüzler geceleri kendiliğinden sorgular...

II

Bu kadar uzakta mı kalır sevdalar
ansızın çıkıyormuş işte böyle inanmazdım
hiç görülmemiş yüreğe çağrılar
dön başa sil gitsin baharın bitmiş
yaşarken hazırlansın sana unutmalar
kır çiçeklerini topla dur koy cebine
nereden biliyorsun hasretin gülermiş
durup dururken hadi sana iyi ağlamalar...

III

güneş dökülmüş kaldırımlara
yağmurdan sonra
onlarca ayak izi üzerinde silinmemiş
örtmüş yüzünü bulutlar utanmadan
kendi bitimine erimiş
ıslak denizin üzerine
ak birer insan eli yanlarında
yıldızlar birikmiş
günahı da sevabı da yarıdan
kanatları omuzunda nasıl olsa
kıyıda kumrular sevişiyor uslanmadan
bakakalıyoruz ardlarından
yağmur kaldırımların yüzüne vuruyor
çıplak ayakların sanki güneşi ısıtıyor
bulut olmuş denize yürüyor
ellerin halâ sıcak
bu yaşında usanmadan...

IV

al baştan
geceleri de
yıldızları da
yağmurun vurduğu
kaldırımları da
götür gözlerini
kör kaldığın karanlıklara
güneşin bende kalsın
dudak izlerin yazılarda
gömerim onu da
bir yudum şaraptan önce
yüzü yaşlı anılara...