Aksaraylım Şiiri - Osman Türkmen

Çok zamandır koştum peşinden,
ve bir çok fırsat kolladım seni yakalamak için.
Bir gün kıstırdım o biçim,
çektim silahımı,
hiç tereddüt bile etmeden.
Takılı kaldı elim tetikte,
gözlerimse gözlerinde.
Senin gözlerinden kayarken yarlara,
ilk kurşunu sen sıktın bana,
on dört ay önce.
Kimseden habersiz, vurulmuştum sana.
Hem de mavzer silahıyla Aksaraylı!
Hem de, geçmişin tüm ahıyla Aksaraylı!

Şimdi dağlarda anemonlar açmış olmalı,
ve beni ben de tutuklu bıraktın Aksaraylı!
Müebbet yediyse bir mahkum,
şimdilerde kaçmış olmalı.
Senin için değil müebbeti,
Gözlerine baka baka,
İdam esvabını bile, inan giyerim Aksaraylı!

Oysa sen benim için,
yıkılmış bir hayatın,
yeniden dirilme uğraşı veren,
ikinci yaşam savaşıydın.
Eğer arada bir suçlu varsa,
o ben değildim Aksaraylı!
Donmaktaydım itilmişliğin zemherisinde,
beni sen yaşattın,
farkında değilsin belki de.
Belki de bu yüzden sana içimden,
hep “Kadınım” dedim.
İşte bu yüzden,
seni tımarhanelik sevdim Aksaraylı!

Şimdi yarınlarda umutlar, ne olacak diye sormalı,
ve beni arzularla ıslak, sen bıraktın Aksaraylı!
Doğru söylüyorsa eğer falcı,
kehaneti bilmiş olmalı,
Kerametin adı sensin,
Senin için seve seve,
Yaşanmış yılları bile, yeniden yaşarım Aksaraylı!

Hiç silgi kullanmadım, okuduğum yıllarda,
bu yüzden silemiyorum seni de.
Hep çizik attım üstüne, altı okunsun diye.
Dersleri dinlemezdim hiç,
ya maçları yazardım, ya da şiir,
Benim takım yenilince,
sessiz kalır, susardım.
Yarınlarda ışığı görebilseydim,
yüreğime adını, nefesimle yazardım.
Eğer seni sevmek kumarsa,
kalıbımı basardım Aksaraylı!

Şimdi senin güzel yüzünde, yoksa eğer gamzeler olmalı,
ve beni en derin girintilerde,
sen bıraktın Aksaraylı!
Benim sevdiğim çerkez kızı,
en güzel yerlerde olmalı,
Benim olmasan bile,
yaşam sana hep gülmeli.
Bir gün seversen birini,
sana yeni bir ışık,
bana ise ilk veda, ve son kurşun olmalı.
Bir anlam ifade etmiyor belki senin için,
ama içimden geçeni gizleyemiyorum;
Seviyorum Seni Aksaraylı!

Seni Seviyorum...