Akşamüstü Vedalarını Sevmiyorum

Akşamüstü vedalarını sevmiyorum,
çünkü ışıkla karanlık arasında
kalbim hep yarım kalıyor.
Huzur bulduğum evdi burası,
şimdi göğsümün içinde
sessiz bir tabut taşıyorum.
Bir ileri atıyorum adımı,
sonsuz kere geri çekiliyorum.
Toprak bile kabul etmiyor ayak izimi.
Hani boğazda düğüm derler ya,
benimkisi düğüm değil…
yutkunamadığım koca bir dağ.
Sana seslenmek istiyorum,
ama sesim kendi göğsümde boğuluyor.
Kulaklarımda çınlayan sadece sessizlik.
Akşamüstü vedalarını sevmiyorum,
çünkü o vakit anlıyorum:
giden hep kurtulur,
kalan hep gömülür.
Ellerimi açıyorum boşluğa,
tutacak bir isim bile kalmamış.
Parmaklarım havada kırılıyor.
Hatıralar odalara sinmiş,
duvarların dili var gibi fısıldıyor:
“Burada yaşananı kimse geri getirmez."
Zaman bana çarptıkça parçalanıyor,
saatler kırık aynalar gibi dağınık.
Her anımda senin eksik yüzün var.
Akşamüstü vedalarını sevmiyorum,
çünkü güneş inerken ufka
ben de yavaşça içimden çekiliyorum.
Yürüdüğüm yollar sessizliğe çıkıyor,
taşların bile sesi yok artık.
Adımlarım kendi yankıma gömülüyor.
Bir bardak suya düşen gölge gibiyim,
dağılıyorum, şeklimi kaybediyorum.
Hiç kimse fark etmiyor bulanıklığımı.
Uykular bile terk etti yatağımı,
gecelerim uzun, sabahım yetim.
Rüyalarım bile bana küsüyor.
Akşamüstü vedalarını sevmiyorum,
çünkü her gün aynı acıyla
yeniden, yeniden gömülüyorum.
Benim babam da Kasım’ın bir akşamüstünde ölmüştü,ve her saat onun sessizliğini tekrar etti
O günden beri zaman ağır
Akşamüstü vedalarını sevmiyorum,
çünkü her kayıp, her eksik
beni daha derin bir sessizliğe gömüyor....