Akşamları gün batmadan çöker üstüme,
O, kimselerde görünmeyen hüzün,
Ben sevinçle hiç karşılaşmadım,
Adını; sadece eski mahallemizdeki
Bir sokak tabelasına yazılı gördüm,
Mutlulukla yakından-uzaktan alakam yoktur benim,
O, karşı evdeki, beyaz sakallı,
Yoklama defterinden tanımadım sizi,
Benim haylaz çocuklarım
Sınıfın en devamsızını
Bir sinema dönüşü tanıdım
Koltuğunda satılmamış gazeteler
Dumanlı bir salonda
Devamını Oku
Benim haylaz çocuklarım
Sınıfın en devamsızını
Bir sinema dönüşü tanıdım
Koltuğunda satılmamış gazeteler
Dumanlı bir salonda
Güzel şiir.. insan kendi içinin yalnızlığında sürekli yaşar. Başka kimseler duyumsayamaz duygularımızı ve beynimizde kopan fırtınalardan habersiz gezerler. İnsanın yalnızlığını duyması sadece ve sadece yaşamın ne olduğunu anlamasıyla başlamıyor mu? Yaşamı sevdikçe seviyorsunuz ama bir yandan da kendinizden kaçma, kurtulma çabalarıdır neden?.. Neden, yaşadığımız gerçeği bilmeden?..
Renkler ve Yaşam.. Başarılar dilerim...
o yıllar yazıdırmış bu güzel şiiri ..yalnızlık akşamlarda..tebrikler.....
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta