Akşamlar Şiiri - Nefes Sahfa

Akşamlar
Karanlık
Yıldızlara bakılan
Gözyaşı dökülen
Ama tebessümlü akşamlar
Hayat seni yorup
Uykuya düşürmeden
Gözlerin parıl parıl
Uyanık akşamlar
Zaman geçer
Şehirden diri
Mezarlıktan sessiz
Bir o kadar duygusuz
Sevdasız akşamlar
Anlamsız akşamlar
Artık ağlamaya bir sebep kalmadığında
Fakat yine de ihtiyaç hissettiğinde
Hislerini gökyüzüne açmaklar
Pencereyi açıp
Üşür üşür çıkardığında camdan kafanı
Rüzgar öptüğünde saçlarını
Ve kimsesizce gülümsediğinde uyuyan insanlara karşı
Akşamlar
Tek başına akşamlar
Kağıda çekilip şiir karaladığında
Gerçeklerin farkında olduğun o zamanda
Hayata verdiğin değer uçup gittiğinde rüzgarla birlikte
Yan odadan çıkacak canavardan korkmayı bırak ve
Gülümse
Akşamlara gülümse
Sokak lambalarını görmezden gel
Karanlığı özümse
Trafik lambaları yandıkça fasılalı fasılalı
Aynı ruhumun fark edişleri gibi
Akşamdan akşama
Yaşanıyor hayat sanki
Kalbimin imdat feryatları uykuya dalıyor
Ve sadece sonsuzluğu yaşıyorum
Bir akşam, düşünüyorum
Nasıl önemsiz olduğunu bir anda elem çektiklerimin
Gereksizliğini anladıkça sigara dumanlarının
Akşamlar varken
Unutmak için
Ne mi olur akşamlarda?
İnsanların ne kadar dalgın olduklarını fark edersin
Hayatın ne kadar gürültülü olduğunu
Bunları hepten susturup kafa dinlemek istersin
Şimdi istersen uykuya dalıp dünyaya partizanlık yapabilirsin
Fakat benimle gel
Sana bir kahve yapayım
Yudumladıkça anımsa geçmişi ve geleceği
Uzun zamandır akşamsız kalmışsın yüzünden belli
Monotonlaşmış hayat
Otonom işler, rutin ve refleksler
Hayat duygusuzlaşmış fakat
Bu yudumda yeniden köpürecek
Hatırlayacaksın yeniden:
Bu hayat çabuk bitecek
Aynı içtiğin kahve gibi
Bir gün geceler gelecek
Ve sona erecek
Akşamlar