Akşam Olmasına Akşamdı Zaman

...ve birgün,
Çaylarım döküldü bardaklardan...
Niçin, demiştim galiba.
Bakınca gözlerinde bir hışım,
Yüzünde bir tebessüm vardı, alaylı...

Geç de sayılmazdı zaman, akşamdı biraz,
Hüznümü gözyaşlarıma, anlattım bir bir...
Ne ruhum kurtulabildi kafesimden,
Ne de ellerimden;
Yan, tutuş biraz daha! diyen şu arsız şiir...
Biri kafesimde,
Diğeri ellerimde mahkûm,
Kurtulabilse kafesimden ruhum,
O da özgür olacak, ben de...

Şiirim, ah şiirim!
Hiç mi hiç uslanmadın, benim gibi?
Sanki ellerimde oyuncak,
Dokunsam kırılacak.
..........
Yoksa, sana mahkûm ben miyim! ? ..

Bırak dökülsün çaylar, bardaklarım boş kalsın!
Yetmez mi bana hüznüm, boşanan gözyaşlarım? ..
Diyorsun ki, hışımla, nefretle şu zavallı, bırak baksın alaylı!
Ben yine alkışlarım...

Haklısın,
Bu mevsimde rüzgârlar, artık çok sert.
Hiç olmazsa, başımı sokacak bir evim var, ocaksız,
Kahrolsam da günbegün,
Zehir içsem de bardaksız...

...ve fakat,
Sen yine de aşkı anlat,
Çiçeklerle dansı yaz!
Dağlara seslenen çağlayan gibi,
Bir günlük neş'em ol, ak biraz! ..
Çünkü, güneş eskisi kadar sıcak
Ay, övdüğünce esrarlı değil artık...

Bir baksana!
İnsanlar, örümcekler, hatta köpekler
Soluk soluğa, herşey ayaz...
Ey şiirim!
Şuracıkda dur biraz,
Bir bulut gibi beyaz
Masmavi atlaslara, tüllenmiş halinle yaz! ..

Ey biçare garip kuşlar!
Buna hayat diyorlar, bencileyin yaşamak...
Akşam olmasına akşamdı zaman,
Beşinci kat, doksandokuz basamak,
Bir çatı katında sizleri,
Kimler bekler benim gibi? ! ..