Akşam Hüznü Şiiri - Seyrani Göl

Güneş, son rengine tutunuyor ufukta,
kan kırmızısı bir vedayla
süzülüyor içimden.

Penceremin önünde
gölgeler birbirine dolanıyor;
her biri, sensizliğimin başka bir yüzü,
biri ağır, biri soğuk,
biri ise hâlâ seni hatırlatıyor.

Akşam, odama ince bir kül gibi çöküyor,
sanki bütün dünya aynı anda
nefesini geri çekmiş;
yalnızca kalbimin atışı
duyuluyor,
o da kör bir kuyudan gelen ses gibi.

Bir kuş sürüsü geçiyor başımın üzerinden;
kanat sesleri, eski bir mektubu yırtar gibi
kesiyor geçmişi.
Her tüy darbesinde
bir gülüşün düşüyor aklıma.

Biliyorum, bu saatten sonra
hiç kimse kapımı çalmayacak;
ama yine de bir sandalye bırakıyorum
karşıma…
belki gölgelerden biri,
senin silüetini getirir diye.
S.GÖL