Akşam Güneşi Şiiri - Seyrani Göl

Sokaklar sarıya çalıyor yine,
Akşam güneşi duvarlara yaslanmış.
Bir gölge yürüyor yavaşça kaldırımdan,
Tanıdık değil belki ama içimde bir yere yakın…

Pencerelerden sarkan sessizlikler var,
Çiçeksiz saksılarda yorgun yazdan kalma umutlar.
Bir kadın eğiliyor, hani saçını toplamış gibi,
Ama gözleri uzağa değil, içe bakıyor.

Çocuk sesleri uzaktan yankılanıyor,
Oyun peşinde değil artık düş peşindeler.
Bir bakkal önünde sandalye çeken ihtiyar
Sanki her geçen gün biraz daha taşıyor geçmişin izini.

Rüzgâr, bir zamanların kahkahasını taşıyor,
Balkon demirlerine sinmiş bakışlar gibi.
Adını bilmediğim bir sevda düşüyor önüme,
Sessiz, sahibine hiç yazılmamış bir mektup gibi.

Bir an, rüzgâr duruyor sokakta,
Gözlerin, gün batımını içime düşürüyor.
Ve ben yine senin pencerene bakıyorum,
Sessizliğin dokunuyor yüreğime…
S.GÖL