Akşamın oluşunda
Bir hüzün vardı.
Karanlık yavaşça bastı.
Söz dinlemeyen bir çocuktu
İçimde çırpınan
Başını okşadığım
Sarı kirpiklerini kırpıştıran.
Söz dinlemeyen bir çocuktu
İçimde uyanan.
En sevdiği oyuncağını sardığı gibi
Sardım onu,sardım...
Çünkü her acı
Bir başka acıyla boğulurdu.
Sardım onu.
Kendinden kaçamaz ki insan.
(İst/1994)
Işıl BaşkalemKayıt Tarihi : 18.10.2012 12:04:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (4)