Akrostiş = Hayal kuralım...

1951 yılında doğdum. Ülke tek parti yönetiminden çok partiliye geçmiş. Veya başka bir deyimle, ülkemiz ikinci dünya savaşı sonucu, Yalta Konferanslarında Amerika ve Rusya’nın antlaşması sonucu Amerika’nın nüfuz alanında kalmış. Tarihler böyle söylüyor. Tek parti döneminde, CHP anlayışından farklı düşünmek yasaktı. Bu nedenle, Solcular, Komünistler, Demokratlar, Dini savunanlar sürekli tek parti döneminin mahkemelerinde yargılandılar. Yargılamalardan nasibini alanlardan bugüne kadar gelen meşhurlar, dini savunanlardan Necip Fazıl Kısakürek, Komünizmi savunanlardan Nazım Hikmet Ran. Nazım Hikmet Ran’ı 1925-1938 arası 11 kez yargılayan CHP’liler, son yargılamada vatan hainliğinden mahkum etmelerine rağmen, bugün düşüncelerinin arkasına sığınmış, hem Atatürkçü, hem de Nazım’cı olmanın keyfini çıkarıyorlar. Nasıl oluyorsa? Çelişki, çelişiklik diyebilirsiniz? Veya başka bir şey… Artık gerçekleri görerek düşünmemiz gerekir. Yalan ve ikiyüzlülükle işimiz yok. Gizlenmiş ince hesaplar yok diyorsak... Necip Fazıl Kısakürek ise, tamamıyle din dışı bir yaşam sürerken, 1934 yılında dini seçmişti. Dini seçtiğinden itibaren mevcut yönetimle, yani CHP ile, aynı Nazım Hikmet gibi mücadeleye başladı. Tek parti döneminde 1934'ten itibaren 1950'ye kadar sürekli mahkemelerin kapısını aşındırdı. Zaman ilerledi. Bugün; geçmişte CHP’nin tek parti döneminde yargılamaktan bıkmadığı, Necip Fazıl Kısakürek ve Nazım Hikmet Ran, ülkenin en büyük şairlerinden olarak kabul ediliyor. Halbuki her ikisi, tek parti döneminde mahkemelerin müdavimleriydi. Yıl 1960’a geldiğinde dokuz yaşındaydım ve ihtilali yaşadım. Halkın seçtiği iktidara tahammül edemeyen askerler düdük çalmışlardı. O dönemlerde ilk okula gidiyordum. Çocukca duygularla, dedelerimizin, babalarımızın, amcalarımızın ihtilale karşı söylemlerini dinledim. Okullarım devam etti. İlk, orta, lise…. Liseden mezun olduğum yıllar 1968 kuşağı denen neslin, fikri ve siyasi mücadelesinin başladığı ve hızlandığı dönemlerdi. O dönemlerde, kendilerini İslam’dan yana, Sol’dan yana görenler, okullarda öğrendikleri her şeyin yalandan ibaret olduğunu kavramışlardı. Onlara göre eğitim düzeninden aldıkları bilgilerin gerçek hayatla bir ilgisi yoktu. Ülkenin siyasileri sürekli yalan söylüyor. Birbirleriyle kısır çekişmelerle itişiyorlardı. İki taraf, devletin bu görünümüne karşı fikir üretmeye başladılar. Sol ve İslam’dan yana olanlar. Ancak ortada milliyetçiler, muhafazakarlar vardı. Onlarda ne olursa olsun devletin yanındayız diyorlardı. Devleti devletin içinden düzeltmek görüşünü öne çıkarıyorlardı. Bu nedenle toplumda muhafazakarlar / milliyetçiler ve sol ile çatışmalar başladı. Çatışmalar fikirden / kavgaya / kana sıçradı. Sonuç, önce 12 Mart 1971 muhtırası, sonrasında ise 12 Eylül 1980 ihtilali. 1971 ve 1980 askeri darbelerinin özünden çıkan anlam. Devlet ben buradayım diyor. Demokrasinin ise halkın kendi kendini yönetmesi olmadığını vurguluyordu. Zaten tek parti dönemi de öyle değil miydi? Hiçbir karşı görüşe izin verilmemiş. Zaman içinde kurulmasına izin verilen partilerin CHP’den fazla oy alacağı anlaşılınca hemen kapatılmamış mıydı? Darbe anlayışında olanların söylemek istediği bu değil miydi? Onlar yol belirleyerek, halka buyurun bizim istediğimiz gibi, seçin, oy verin demiyorlar mıydı? Onlara göre iktidarlar bize rağmen asla bir şey yapamazdı. Sanki o günlerin manzarası adeta böyleydi. O dönemlerde hayal kurmak, geleceğe bakmak, daha çok tepkilerden kaynaklanan, toplumun öğrendiği yalanlara karşı ürettiği kavramsal boyutlardı. Son ihtilalden sonra 28 yıl geçti. Arada bir balans ayarları, bildiriler dolaşsa da artık ihtilal anlamında girişimler olmadı. Bugün bütün bildiklerimi önüme aldığımda, büyük bir yalanın içinde oradan buraya savrulduğumuzu görüyorum. Tu kaka dediğimiz bir Osmanlı geçmişimiz var. Yerlere göklere sığdıramadığımız bir Cumhuriyet dönemimiz var. “Sorunları olsa da, yüzyılı geçmesine rağmen hala oturtamadığımız, ama en iyi dediğimiz” demokrasi anlayışımız var… Her fikir sahibinin kendine göre anladığı, yorumladığı bir laiklik anlayışı var. Tartışmalardan anladığım, laikliği her insan fikrine göre, dinine göre, mehzebine göre farklı anlıyor.… Alevi kökenli; liberal / solcu / muhafazakarlar farklı anlıyor Sünni kökenli; liberal / solcu/ muhafazakar ve radikaller farklı anlıyor. Ülkede yaşayan gayri Müslimler farklı algılıyor. Ülkenin girmeyi düşündüğü AB ülkeleri farklı anlıyor. Siyasi partilerimizin her biri farklı anlıyor. İş adamları grubu / konumlamalarına / odalarına göre farklı anlıyor Ve herkes birbirini laikliği bozmak tahrif etmekle suçluyor. Ve hiç kimse gerçek görüşünü söylemeye cesaret edemiyor. Ülkemde bütün tartışmalar / kavgalar / siyasi / askeri / hukuksal gösteriler olurken, dünyanın ve ülkemin insancıl sorunları güme gidiyor. Aydınlar, fikir adamları, siyasiler, çıkar gurupları, insanların duyguları, anlayışları üzerinden çıkar elde etmeye çalışıyorlar. Peki; insanımızın, insanlığımızın sorunları ne olacak? Söylemlere bakarsanız herkes bu soruyla ilgili cevaplarla ilgileniyor. Ama görünen o ki, neredeyse herkes çözümün sadece kendinde / kendilerinde olduğuna inanıyor. Herkes düşüncesine özgürlük istiyor. Başka düşünceleri yok sayıyor… İşte böyle bir aşamada, yalancılığın / ikiyüzlülüğün / çıkarcılığın ülkeyi sardığı ortamda, geleceğe güzel hayaller kurmak istiyorum. Kendi içimde barışık. Düşüncelerimde barışık. Düşüncelerimi bireysellikten / bizcilikten çıkarmış, insancıl, toplumsal hayaller kurmak istiyorum. Ateisti ateist görmek istiyorum. Ne ise öyle.. Müslüman’ı Müslüman görmek istiyorum. Ne ise öyle. Liberali liberal görmek istiyorum. Ne ise öyle. Milliyetçiyi milliyetçi görmek istiyorum. Ne ise öyle.. Her düşünce sahibini, özgün düşüncelerinde, mert, düzgün, insancıl, riyadan uzak görmek istiyorum. Genelde düşünce sahiplerinin belirsiz bir şekilde, hem ondan, hem bundan, allı pullu, ala bula görüntüleriyle sadece çıkar peşinde koştuklarına inanıyorum. İşine geldiğinde ateist, solcu, laik, Müslüman, milliyetçi, özgürlükçü, dayatmacı, insancıl tavırların kişilik erozyonu olduğuna inanıyorum. Hangi fikirde olursa olsun, her insanın ancak kendisi, inancı, özü gibi olduğunda, her birimizin ortak sorunlarında buluşabileceğimize, birlikte çözümler arayabileceğimize inanıyorum. Bunun oluşabilmesi için, yalanın, riyanın aramızdan kalkması gerektiğine inanıyorum. İnsanlar arasında yalan riya bulunduğu sürece asla sorunların çözüleceğine inanmıyorum. Ve en büyük hastalık olan, herkesin kendini dürüst saydığı, başkalarını yalancı riyakar gördüğü ortamların asla sonuç getirmeyeceğine inanıyorum. Zira bu tutum ve davranışlar insanlar arasında güveni değil, sadece güvensizliği doğurmaktadır. Evet hayal kuruyorum. Herkesin düşüncelerini özgürce, kimseden çekinmeden, yasalar sınırlamadan, açıkça söylediği, söyleyebildiği, tartışabildiği bir ortamı düşlüyorum. Hiçbir insanın, yasanın, insanların düşünceleri önüne tartışılmazlar koyarak, düşünmelerinin engellenmediği ortamları düşlüyorum. Kişilerin, tarihin, fikirlerin, yasaların arkalarına sığınılarak hiç kimsenin, insanlar üzerinde egemenlik kurmadığı ortamları düşlüyorum. “Vatan millet Sakarya hesabınca”, birbiri içine girmiş, kimin ne olduğu, ne dediği belli olmayan düşüncelerin, ortalığı sadece bulandırdığına, böyle ortamların çıkarcıların işine geldiğine inanıyorum. Ve bugün ben 57 yaşındayım. Geriye baktığımda, günümüze baktığımda, herkesin yalandan / riyadan şikayet ettiğini, ancak neredeyse hiç kimsenin bundan kurtulmak için gerekli mücadeleyi vermediğini görüyorum. İleride insanların dürüstçe, yalansız / riyasız kendilerini temsil edebilecekleri bir ülke hayal ediyorum. Çok şey mi hayal ediyorum?