Aklın Anaforları II Şiiri - Koray Aksoy

geceleri sığınağına dönerdi yorgun sevgilim
terlemiş elleri toprağa değince
acı bir küfür savururdu - kim bilir -
sanki suların tersine aktığı bir dünyadaydı
ve o -her gece- kaçardı sığınağına
korkuları, yoksunlukları, ümitsizliğinden bunalmıştı

kalbinde buram buram bir aşk beslerdi
kirpikleri titrerdi yorgun sevgilimin
neyden korkardı bu kadar -bilemezdim-
neden korkardı bu kadar...
belki de dış dünyadan
ve o sığınağındayken
verandalarında hayali bir keyif içindeydi
gecenin tüm ışığını içerdi,
bu yüzdendir ki teninin beyaz korkusuzluğu...

ayışığında dinlenirdi yorgun sevgilim...
uzaktan izlerdim soyunuşunu,
ayın haresi üstünde canlanırdı
gözlerden uzak bir tanrıçaydı gözlerimde,
sevişirdi narsist benliğiyle...

izlerdim, kaybolurdum imgesinde
belki de hiç ben olamadım ondaki 'ben'de
ve beni unuturdu yorgun sevgilim,
-ne de olsa- o hep kendi derdinde