Aklımı Öldür ve Git Şiiri - Mustafa Eldeniz

zaman hayal anlarını aralıyor
yorgun saatlerin en büyük yükü
akrep,yelkovan
başımı kaldırıp bakamıyorum kirli camdan
pencereler çarpıyor yüzüme
ihtilal ayrılıklar
boğazıma düğümleniyor

midemde uyku haplarıyla
lâin bir aşkın
doğum sancılarını öldürüyorum
yaralarımın çeyiz sandığından
akıtıyorum isimsizliğimi
işkence edebiyatları asıyorum duvarlara
gözlerimdeki yorgun hayat kancalarıyla

Azrail’in şehvetli eli
bedenimi taciz ediyor
içten içe zevk aldığımı söylüyor kalbim
ölüm aklımı bir fahişe gibi
döndürüyor yatağında
şehvetle yapışıp dudaklarıma
soluğumu içiyor…

boğuşmaktan yoruldum
terleyen gayretimle
hadi öldür diyorum
sırtını dön ve uyu
iyiden iyiye zayıfım şimdi
ince bir sicim boynuma doladığın hayatın kederi
ve silinmiş ismimin altında ezilişim
bu benim son isteğim
aklımı öldür ve git…