Akıp Gitsin Şiiri - Efe Can Doğan

İnsan prangalar eskitiyor
Melek kalpli bi kadını
bıçaklıyorum defalarca kalbinden
O bana sarılıyor buna rağmen
İnsan insanlığından utanıyor
Dönüp bakıyorum ona
Yüzünden yüzüme akıyor tüm enerjisi
Gözlerine bakıyorum
Benimle yaşadıklarına
Up uzun bir hikaye ediyor toplamımız
Kaderin denkliğine eşit gelmiyor
4 aya 4bin yılı sığdırıyor
4 aya 4bin bıçak darbesi
Söz veriyorum sana
Elimden atıyorum bıçağı
Tövbe ediyorum
Sevdiğim herşey üstüne
Onun üstüne yemin ediyorum
Yaptığım tek bi yanlış
Tüm doğrularımı siliyor
Silinmesi gerekiyor
Bana doğruyu "o" gösteriyor
Şimdi diyorum ki son bir kez ver ellerini
Bu sefer gösterdiğin ne varsa göreceğim
Hüznümü paylaşıyorum
Yanlışlarıma ortak oluyor
Hiç bi yükü tek başıma omuzlatmıyor
Ne de şanslıyım oysa ki
Nefesinden nefesler çekiyorum
Onun kokusuyla soluyorum havayı
Ve onun gözlerinden görmek dünyayı
Yaşamak o kadar da zor değil aslında diyor
Karmaşıkda değil
Sev ve sevil
Burnumda tütüyor şimdi
Yanında olmak için
Neler vermezdim ki?
Sen üzülme güzel hatlı kadınım
Hat sanatı gibi kadınsın
Bir tablo gibi
Bir heykel gibi
Uzaktan güzel
Yakından ayrı güzel
Kalbinden daha da güzel!
Seni alır uyuturum koynumda
Tenini tenime değdiririm
Evimiz olmasın
Belki bi klübede
Belki gelişi güzel bi otel odasında
Sussuz kaldığımız günler gibi
Aklımdan çıkıyor
Herkes sinirlenir
İstemediği sözler söyler
Hepsini geride bıraktım ben
Ne varsa neye dair
Ben hepsinde yalnız seni tanıyorum
Yalnız sana inanıyorum.
Gel hadi kahve koyalım,
Bir duş alalım,
Akıp gitsin üstümüzden şu kızgın sinir