Akıp Giderken Baktığımız Zaman

Seyrediyor
Epeyce yaşlı, zamanından önce ihtiyarlayan
Banklarda oturmuş, yaşamının olgun demlerinde
İzinden, hançeresini yırtarcasına bağıran rüzgârın
Hengâmesiyle titreyen denizin siğimini

Renklerinin büyüsünde gizli, güz yaprakları gibi
Değişen ifadelerle, derinleşen saatlerde
Yitmiş, hükmünü bitirmiş, musallayı bekleyen
Omuzlarının nihayetinde, yılların naaş ı

Ne ettiyse kendine, hep azar azar etti
Yüreğinin minberini, işgal ettirdi
İhtiyaç duymadı, ne sövgüye ne yemine
Hiç işi olmadı, ne doğruyla ne yalanla

Korkak bezirgân misali, yolları hep makadam gördü
Başlamadan sona vardı, yarına bıraktı umutları
Düşünceleri bozuk akortlu, takıldığı hüzzam fasıllı,
Talihten hep şikâyetçiydi, araya sokmasaydı mesafeleri

Sevdi, iki adam içinde, bir adam denmesini,
Hayallerle meşguldü, duyamadı imdat sinyalini
Iskaladığı zamanın, yerleştirdiği, yüreğinde ağır esefi
Şimdi buğulu, dört gözle baktığı, kan kaybından ölen yılları

Utanmaya başlamıştı gayri kendinden,
Yürüyen, et ve kemik yığını sefaletten
Bekliyor, soluğu şerbet olan ölümü
Oturduğu yerde, rüzgârın terini, silen ihtiyar...
23.8.2011
Abdülmennan Aktürk