Akıncılar Şiiri - Mesut İlkay Yanık

Gümüş akarsularla yıkanıyorken toprak
Geçip gidiyor kuşlar kanat kıpırdatarak

Gazi Battal yurdunun koyakları yemyeşil
Bir kaftana bürünmüş, parlıyor ışıl ışıl...
Tabiat başka renk ve bir başka ahenk ile
Yumuşatıyor bugün en sert dağları bile
Kapanıp açılıyor bulutlar öbek öbek
Güneş yol gösteriyor ışıklar göndererek…
Ufkun kızıl çizgisi dumanlanmış duruyor
Ve on bin atlı ufka doğru at koşturuyor.
Ter boşanıyor bütün atların yelesinden
Çıktıklarından beri yurdun son kalesinden…
Bu baturlar borası dörtnala nere gider?
Hangi seferden gelip hangi sefere gider?

Gümüş akarsularla yıkanıyorken toprak
Altın nesli Oğuz’un, koşuyor şahlanarak.

Gün gibi parlıyorken dokuz tuğlu sancaklar
Genç akıncılar sanki tufan kopartacaklar
Yükselen nal sesleri dağları aşmaktadır
Kaldırdıkları tozlar kasırgalaşmaktadır…
Doludizgin atlılar böyle nereye gider?
Belki Boğdan'dan geçip Silistre'ye gider…
Manastır’a, Bosna'ya yoksa Niş’e mi gider?
Kosova’da, Üsküp’te şahlanışa mı gider?
Üsküp ki senelerdir rahvan Türk atlarını
Bekler, bir melek gibi açmış kanatlarını…

Gümüş akarsularla yıkanıyorken toprak
Geçiyorlar, ufku bir mızrak gibi yırtarak...

Vardar Nehri'nden geçip mazi hatırlanınca
Kanlarındaki ateş yeniden canlanınca
Dar gelir yürekleri kabaran kadim hınca
On bin atlı davranır on bin çelik kılınca...
Tahammül duvarları çatlayıp yıkılınca
On bin atlı davranır on bin çelik kılınca...
Bu mübarek kılıçlar hürmetine ya Rabbi!
Nusret eyle son nebi ümmetine ya Rabbi!
Çünkü bu ordu senin, bu yol senin, iz senin
Nesli Türk, kalbi İslam askerleriniz senin…