Akıllı İnsan Kör Olmaz Ki

Bir kız kardeş dördü erkek,
Hep derler Veysele ürkek,
Dobra sözlü değil korkak,
İnsan olan kör olmaz ki.

Yalancının kör meydanı,
Bağrına basar şeytanı,
Eşin,dostun bozuk kanı,
Dobra sözlü hor olmaz ki.

Gerçekler dostu acıtır,
Nankörler kardeş,bacıdır,
Dürüstün hali fecidir,
Yalancıdan yar olmaz ki.

Ben bunlara kul mu olam,
Nankör kardeş bacım,halam,
Şair der ben böyle kalam,
Nankörlerden yar olmaz ki.

Havale ettim Allaha,
İnsanlık ölmedi daha,
Gerçek bunlar değil şaka,
Geniş dünya dar olmaz ki.,

Hep dostlarım kaba,katı,
Beslemiş ısırır iti,
Yoktur şairin kıymeti,
İte ısır der olmaz ki.

Kapıya iti bağlamış,
Amca ısır der söylemiş,
Bizim ahmak,koca camış,
Bu kadarda kör olmaz ki.

Okuduğun okul batsın,
Seni Allah islah etsin,
İşi yokuşa sür gitsin,
Okuyanlar kör olmaz ki.

Öz kardeşim Halil ağa,
Çoban olmuş gider dağa,
Fırsat vermez kör buzağa,
Akıllı ol der olmaz ki.

Halil garip ben gariban,
Karı ağa Halil çoban,
Benim gibi sefil taban,
Nankör başta hür olmaz ki.

Benim hep hıncım kalleşe,
Aldanırlar üçe beşe,
Anlam veremem bu işe,
Göz bu kadar dar olmaz ki.

Ben kaldım kendi başıma,
Uzağım dosta,eşime,
Yamyam doymaz kardeşime,
Şair akıl ver olmaz ki.

Garip şair çok matemli,
Öfkeli sözü sitemli,
Dostum eşşek atı gemli,
Hep bana der ver olmaz ki.

Veysel der ki; dünya fani,
Hayat bana başlar yeni,
Uzman Dursun tanı beni,
Akıllı insan kör olmaz ki.