Akıl ve kalp ikilemi Şiiri - Özer Ali Namlı

AKIL VE KALP İKİLEMİ
Siyah bulutların kararttığı günlerde yüreklerdeki şemsi
Bir batı rüzgarı uzaklardan getirdi ruhuma yabancı bu sesi
Derken Soğuk fikirler yağmaya başladı yalnızca çıplak bilinçlere
Titredi ruhum bu yabancı kan ulaşırken varlığın hücrelerine
Damarları donduran Ne tatlı bir zehir bu nasıl bir uyku
Göğsü delip de kalbi parçaladı aklın zehirli oku
Yürekler bulandı ilk önce, sonra taşladık hep vahiyleri
Kaleleri zapt edip birer birer yok ettik tüm neferleri
Ağzımda acı bir zakkum tadı bardağımda irin bulaşmış tuzlu su
Küfrederken geçmişe gönlümde hep bir geçmiş arzusu
Baharları aramaya başladık yalın ayak soğuk sokaklarda
Aklı mihenk belledik, kalp kaldı karanlık ve ayazlarda
Gölgelerin izinde aradık baharları getirecek güneşi
Aradıkça kaybettik ve söndü kutup yıldızının ateşi
Akıldır zannederdik karanlık yollarda bir dost, kusursuz
Akıl yalnızca bastonmuş lazımdır onu dizginleyecek bir kalp, kılavuz
O kılavuzda can bulur bir delinin aşkı, bir yetimin merhameti
Sığar mı hiç aklın terazisine yoktan varoluşun kerameti
Dizginsiz akılları çıldırtan bir deryadır bu, sığmaz öyle her kemiyete
Bin akıldan öte bir anlamdır bu dibi olmayan bir derinlikte
Öyleyse bırak kendini kalbin derinliğine gör oradaki fehameti
O fehametle mümkündür ancak kaybedilmiş benliğin fethi
Yalnız arı kalplerin gölgesinde yeşerince olur akıl bize yoldaş
İşte o zaman yürürüm bu yolda engel değildir bana dağ ve taş
Parçalansın artık gök kubbe, yürüsün yıldızlar üstümüze
Göğsüme güneşi sığdırmışım ne yapsın yabancı rüzgarlar bize