Akıl Oyunu Şiiri - Mustafa Gülcan 1

sağnak bakışların
gözlerimiydi düşen
güvercin sessizliklerine
göz gözü görmez
olurdu ilk gün ışıklarıyla
kırılmış sular akardı
küskün sokaklardan
kedi mırıltısı zamanlarda
kolonlar sallanırdı
damperli kamyon
sevgilisine her kavusmasında
verilmiş sözler akla gelmezdi
ve bütün vaatler çoktan tükenmişti
bu kent mütehait yorgunluklardaydi
kalfa köşebaşlarında
merdiven boşluguna ivme katan
o işçi olmasaydı
gün başlamadan bitecekti
kimin umurunda
süngersi dokunuşları vardı
klozet kapaklarının
hazmı kolay saatlerin tükenişi
marifet kimdelere peşkeş çekilmişti
üstü kalsın diyenler
altında kalmıştı düşen damlalarin
gözlük kılıfına saklanan
son elli lira bilirdi
hayatın kaç kuruş ettigini
miras yedi köpekler susmuştu
horozlar ibiklerini düşürmüştü
o civciv uçup gittiginden beri
dolu zamanların boşa evrildigi
bir taş devri canavarıydı
atesi bulan,ne oldugunu unutan
adedi deviri olmayan makinelerdik
ne yesek doymayan
dagin göle düşen gölgesinde
ceylanlarin suya inmesini bekledik
ne tuhaf...
avlanan avcılardık biz
kültablasındaki izmaritler gibiydik
her gün kendine bir son çizen
kendine inanmayan kendilerdik
her yenilgide kazandim diye avunan
sağnak bakışların
gözleriydi düşen
bizi sagır eden seslere tutkun
ressamın utancıydık
şairin bitmez ilacı
hal ve gidişten sınıfta kalmıştık
ışığa koşan pervanelerdik
karanlıga aşık
kuyruklara müptela
yolları dolduran kalabalıktık
yagmurlar kan revandı
kimin umurundaydı
görünmeyen aklın
bir gün görünür olacağı......