Akıbet Şiiri - Metehan Şimşek

gözler kalbin emniyet kemeri
görmesin de incinmesin ister o kadar emeğin akıbetini

tenimin çelişen heyecanlarından yorgan
gözyaşlarımdan yastık
halihazır hislerimden seyirlik:
oyulan kalbim, ezilen beynim...

tenimi büzüştüren bu karadelik, boşluk
oyulan mevcudatın artakalanı
karanlığı ürküten bembeyaz bir cazibe, kader

yaa, ne sandınız, bu kadar yok oluşun yarattığı evrende
alelade anlamlara yer kalır mı hiç
karanlığın en büyük düşmanıdır, olmayan
zihinlerde bile imgeleşmeyi sevmez
sadece yaşanan ve ölünen bir şeydir o
sade cezasını çektiren, iradenin
nefse ağır gelenlerden fakirliğimizin öcünü alan
tek seferde anlaşılanlardan, hıncını
fırtınada savrulan bir sakanın
öcünü alan jiletlenmiş dağlardan
gözlerimizden çekiştire çekiştire susturup güzelliği
kendi içimize tıkıştıran
ve sonra çözdüren içimizin düğümlerini, intihara
kendimizden öç aldıran, kendimizin

ben de kaldım böyle bir yorgan bir yastık şefkati kadar
ziynetlerimden süzülen uyuşuk avuntular kadar
unuttuğum kadar kaldım sadece,

kendim kadar bile kalamadım