Akçaağaç Gölgesi Şiiri - Ayşe Uçar

hırçın denizlerin alizeleri yuttuğu
aç mendireğin ıslak koynunda
ağlaşır martılar

karşı dağın göğsünde yeşil bahçe
uzanır sesim kardelen boyu
eğilir yalnızlığa

gümüşten bir köprüdür ruhum
gelip geçti tüm yolcular,
virane kaldı
gönül
otağı

şimdi
yetim bir aşkın masalını dokuyor kuşlar
meçhule revan ömrün kıssası günler
heyulası canlanır gözlerimde -anılar sahra çalısı
heyhat! uykuya uyanır mı gecenin maviliği
gün doğumlarına gebe çaresizliği
anlatır mı akçaağaç gölgesi

sam yelleri vururken güz güllerini
karanlığın kanatları sürtünüyor omuzlarıma
yokluğun fısıltısı rüzgâr tokat gibi çarpar yüzüme
kayıp yılları öteleyen zaman
söyle yitip gider mi
kederin âmâ izleri

mart güneşine gülümseyen
kar buğusuyla taçlanmış nazlı çiğdemler
ışıltılı bir günün soğuğunda kucaklayın
bırakmayın titreyen ellerimi

ah! kalbim cehennem ateşlerinde…

24. 02.2021