Akasyalar ve İstasyon Şiiri - Ümit Seyhan

Gün ışığına hassas hayaller vardır,
İlk yazdan habersiz.
Nemlidir biraz, küf kokar
Sıksan bir avuç pamuk kadar...

Sokak lambalarına sis çöken,
Yağmuru hafif çiseleyen,
Şehirler vardır canavar başlı.

Ve tren istasyonları,
Hep buruk bakar demir raylara.
Uğramaz o ince topuklu
Kırmızı rujlu kadınlar,
Oturmazlar artık boştur,
Kucağındaki tahta banklara.

Tam istasyonun yanında,
Sıralı akasya ağaçları.
Dönmüşler başka yöne,
Birbirinden habersizler sanki.

Kimbilir kaç çığlıktan,
Değişti parke taşların şekli.
Belki de solgun kırmızısı,
Biten aşkların rengi.

İlk damla yaşın dudak kenarıdır yeri,
İşte bu yüzden.
Gitmekle kalmak arasındadır,
Güvercinlerin kanat sesleri.

Bildik gelir insana her şey,
Alışılmış sıradan.
Gidenler gelmese de her zaman.
Ümide sıkıca bağlar kendini,
İntaharı sevmez yaşam..

Hikayeler yazılır,
Siyah zemine kara kalem.
Hikayeler kazılır,
Duvarlarda kanayan,
Küskünlüğü bu yüzdendir,
Korkar akasyalar vebal almaktan..

"Ümit SEYHAN"