Akarsu Şiiri - Harun Hakan Gencel

seni en çok suya benzetiyorum
akarsuya…
bir an şelale oluyorsun,
birden susuyor, duruluyorsun
inatçısın ve de sabırlı
asırlarca durmadın
sonunda vadi oldu küçücük oyuk…

yosun yosun baktın bazen
bazen sular içirdin çağlarken
yüksekten atlayıp sularına
en sevdiğim şey,
dibinden taş çıkarmaktı yüzerken
seni akarsuya benzetiyorum ya
küçükken büyücü söylemişti anneme;
bu çocuğu akarsudan, denizden uzak tut demişti
tehlikenin bana çekici geldiğini düşünmemişti.

sana vadi yamacından
bir taş yuvarladık, hemen sel oldun
kızdın en umulmaz anda, gürledin.
uzak durmam gereken tehlikem gibi güzel oldun.
koştum peşinden
kestane ağaçları arasından düşe kalka…
bana ait olanı alıp götürmeseydin,
yani kendini uzaktan da iyi gösterseydin,
belki de oturur mola verirdim
koştum,
durmadan koştum
o kadar kızmıştın ki dokunmaya korktum
birden durgunlaştın
ama hala bulanıktın
takibimi mi fark ettin, neden durdun derken,
buradan sonrasını görebilmem için gözlüğe gerek yoktu
sen sevinçle o cüsseli denize sarılırken…