Ak Kuyruk Şiiri - Metin Gürbüz

AK KUYRUK

Ağustos ay,
harman zamanı
Sıcaktan bunalıyor insanlar.

Ya sabah ya da öğle sonu serinliğinde
Çalışıyorlar.

Harmanlar savrulmuş,
buğday çuvallanıp götürülmüş
Bazıları da çuvallanacaklar

Bir öğle vakti insanlar gölgelere
Çekilmişlerken,
hiç durmadan ölesiye çalışanlar var.

Bunlar kim mi
küçücük canlılar
Kara karıncalar

Oturdum izledim onların çalışmalarını.

Kendilerinden büyük arpa, buğday
tanelerini
Sınırdaki iri bir taşın altındaki
yuvalarına
taşımalarını.

Parmağımı yuvaların kapısına uzattığımda
hep birlikte saldırıp ısırmalarına
vatanlarını, yuvalarını korumalarına

Saygı duydum
Özendim
İmrendim

Bir muzurluk geldi aklıma

Bir sütleğen otu kopardım.
En iri karıncalardan birini tutup
kuyruğuna bir damla süt damlattım

Adın da AK KUYRUK koydum

Yavaşça bıraktım yere.
Ağzındaki taneyi bırakmadı
O hızla devam etti işine…

Hiç aldırış etmedi kuyruğuma damlattığım
sütleğen sütüne

Bekledim her seferini saydım
Yarım saat içinde
Kırk buğday tanesi taşıdı evine.

Sıkı bir disiplin içinde çalışmalarını,
hele parçalanmamış başakları
götürürlerken yardımlaşmalarını
coşkuyla hayranlıkla izledim.

Terler boşaldı yüzümden, sıcaktan bunaldım
duramadım daha
Saymayı bırakıp yerimden kalkıp
Uzaklaştım.

Ak kuyruk ve kolonisinden çok da
Ders aldım
Sevgiyle el salladım onlara

Daha sonraki çalışmalarımda
İşten bunaldığım sıkıldığım, bezginliğe düştüğüm
anlarda
Hep ak kuyruk geldi aklıma…

Büyük bir şevkle yeniden sarıldım işlerime
Bu tutumum alışkanlık oldu bende
Böylelikle de
İşlerimde hep başarılı oldum

Doğrusu AK KUYRUĞA ve kolonisine
Çok şey borçluyum.

METİN GÜRBÜZ
12.08.1981