Aile Şiiri - Sabri Polat

Bir sofranın etrafında çoğaldık biz,
Kaşık seslerinde huzur, gözlerde sevgi vardı.
Annemin şefkatli elleriyle yoğruldu zaman,
Babamın susuşunda büyüdük sessizce.

Kardeşimin gülüşüyle aydınlandı evimiz,
Duvarlar değil, kalplerdi bizi örten.
Ne zaman yıkılsa dünya dışarıda,
Bir bakış yetti—“biz buradayız” demeye.

Aile, bazen bir çayın demi,
Bazen gecenin koynunda uykusuz bir sohbet.
Eksilsek de, uzak düşsek de yollarda,
Kalbimiz hep aynı evde buluşur nihayet.

aile bir olmak her daim diri olmaktı
düşsen bile ayağa kaldırmaktı, kalkmaktı
sanki hiç bir şey olmamış gibi
yeniden sevmek saymak ...
sevilmekti, saygı görmekti, küçükten büyüğe
yaşlanmaktı; ömrünün ikinci baharında
babamın gözlerinin önünde hep çocuk kalmaktı, aile