Ahu Revanım Şiiri - Madu Bala

​AHU REVANIM

Senden ayrılalı, sesin ruhuma kazındı,
Göz pınarımda asılı kaldı, akmayan her bir damlan.
Artık rüzgâr , hangi yöne esse keder,
Boşlukta asılı kaldım, ne göge aitim ne yere.

​Gözlerim arar durur o ahu revan hayali,
Sanki bir asır geçti, vuslatın olur muyum
Bu ayrılık bir ferman, kalbimde adı ecel,
Her gece sana ağlar, içimdeki sesim.

​Bu kadar sevmek niye, akıl bunu anlamaz ki,
Yoksa bu zulüm müdür, ömür boyu yanmak mıdır
Unutma, her gidişin ardında senin de sızın var,
Çünkü bu aşk, senin de damarında dolaşan bir fiğan,

​Anılar bir gölge şimdi, zihnimi sessizce ezer,
Sensiz geçen her nefes, kör bir kuyuda inilti.
Ne yapsam unutulmuyor, dinmiyor bu sızı,
Işığın bittiği yerde. bütün renkler siyaha döndü,

​Bu aşkın sırrını çözsem, belki biter bu çile,
Lakin çözmek istemem, sen ki bende bir efsane.
Ruhumun her zerresi sana dair, göğsümde vuran bir acı,
Ey benim imkansız revanım, sen ki hem zehirim, hem pan zehirim

​Bu ayrılık sonsuz bir ah, ruhumda dinmez bir hüzündür,
Zaman denilen o hırsız, çalamadı seni benden.
Sensizlik bir kurşun gibi, saplanıp kalır içime,
seven sevdiğini ölüme mahkum edermi.
Son sözüm budur: Beni sensizliğe mahkûm ettin nokta.
​MADU BALA 25.11.2025