Ahşap Konak Şiiri - Halil Zenciroğlu

Dalgalar vururken kayalıklara usulca,
Başımı eğerim önüme ben utancımdan.
Martılar süzülüp giderken umarsızca,
Dişlerimi, avuçlarımı sıkarım hıncımdan.

Ahşap konak şahit, pişmanlık dolu bakışa,
Sonu düşünülmeden, öylesine söylenmişti.
Dalgalar karışır hep şu ağlamaklı haykırışa,
Oysa ikimizin aşkı bir nakış gibi işlenmişti.

Kıymetini bilemedim sevgilim, haklısın,
Sana olan sevgim bir öfkeye takıldı kaldı.
Unutma ki sen hâlâ yüreğimde saklısın,
Senden sonra ruhum sıkıldı, içim daraldı.

Uçan kuşlarla haber yollarım sokağına,
Ne fayda ki cevap gelmez hiçbirinden.
Şu sevda sözlerimi al ne olur kucağına,
Bir kez olsun, sevdiğini söyle yüreğinden.

Hatamı kabul ediyorum, bin pişmanlıkla,
Öfkeme mağlup oldum, o ahşap konakta.
Affetmeni bekliyorum senden sabırsızlıkla,
Bekleyeceğim seni hep o ahşap konakta.