Ahrete Yolculuk Şiiri - Yılmaz Nazlı

Tükenmiş bir ömre, ne desin dilim.
Dönüşü olmayan, yoldayım, Ahbap.
Ağardı saçlarım, büküldü belim.
Kaybettim yazımı, kıştayım ahbap.

Gençliğim sır oldu, uçtu elimden.
Hiç eser kalmadı, eski halimden.
Gülüp eğlendiğim, sevgi selinden.
Hal hatır soranım, olmuyor ahbap.

Farkında olmadan, geçmiş yıllarım.
Elli beş seneye, sığmış sırlarım.
Kükreyen aslandı, hayat pınarım.
Bir zaman çağlardı, akmıyor ahbap.

Ömür defterimden, koptu sayfalar.
Artık yüzümüze, gülmez aynalar,
Çok acılar çektim, gözler yastalar.
Beynimde rüzgârlar, esiyor ahbap.

Azrail zamansız, yokluyor beni,
Zamanı geldiyse, çeker ipini,
Bir günde ansızın, kurutur teni,
Topraklar başına, dökülür ahbap.

Canını bedenden, alır götürür,
Hayatı yaşamı, siler süpürür,
Eşin dostun varsa, bir gün üzülür,
Üç beş gün sonra, unutur, ahbap.

Yılmaz ım Azrail tuttu kolumdan,
Canımı istedi, sustum korkumdan,
Helâlık almadan, eşim dostumdan,
Ahrete yolculuk, göründü, ahbap.

04.05.2014