Ahraz Şiiri - Lidya Jenska

Bu mektubu bir yetimhane odasından yazıyorum
Anneme vaad ettiğim onca şiir arasında
Ve yıllarca kandırılmış olmanın hüznünü yaşıyorum
Ellerim üşüyor, yüreğim buruk, imgelerim aklımda
Bugün buradaki son günüm çocuk
Hayal kırıklığıyla geçen iki gün sonrasında karar verdim buna
Elde ettiğim her şey meğer kocaman bir yokluk
Annem diye sarıldığım o kadın, annem değilmiş aslında
Bu acıyı hazmetmem zaman alacak gibi
Böyle bir acı yaşamayı kim kabul eder ki?
Söylenenler yalan, tüm hakikatler süpürülmüş halı altına
Söyle!
Gerçeklerle yüzleşme zamanı gelmedi mi?
...
Sana yemek getirenler annen değil kardeşim,
Oyun oynarken elini tutanları kardeşin sanma!
Canın acıdığında söylediğin ilk şeydi "Anneciğim"
Yanına gelen annen değil, anlayacaksın zamanla!
Artık her acıya katlanırım, kendimden vazgeçmişim
Hangi acı "Benim ailem yok" demekten zor olabilir ki?
Bir Ahraz'ım ben, her önüme gelene ailem demişim
Kabul et çocuk! Kim seni ailen gibi sevebilir ki..?