Başkasını değil yalnız kendini,
Bildiğin kadar sen insansın dostum.
Kendinle savaşta nefis bendini;
Deldiğin kadar sen insansın dostum.
Herkes bilsin seni iyi işlerden,
Uykudayken ellerini,
Arıyorum istemeden.
Gizli gizli hayalini;
Kuruyorum istemeden.
Meczup bilir herkes beni,
Ay yıldız bayrak altında,
İyi ki ben öğretmenim.
Anayurdun dört yanında,
İyi ki ben öğretmenim.
Düşümcemdir alın terim,
Ay doğmaz gecelerden, karanlık kuyulardan,
Bilmem ki bu kaçıncı dergâhına kaçışım.
Terkettim benliğimi, sıyrıldım duyulardan;
Bilmem ki bu kaçıncı dergâhına kaçışım.
Aşık olup çağladım, hep aktım durulmadan,
Gündüz gibi kısalıyor,
Gece gibi uzuyorum.
Düşünceleri salıyor,
Yıldızları süzüyorum.
Ayı şakağa dayayıp,
Öz kardeşi bile tanımaz olduk,
Maya mı bozuldu, süt mü bozuldu?
Yemeğe ekmeği banamaz olduk;
Çorba mı bozuldu, et mi bozuldu?
Yanıyor insanlık kurumu kaldı,
Aç heybeni sayalım beraberce,
Var mı sende iyilikten pay nefsim?
Günahımı sevabımı iyice;
Tek tek söyle, çekinmeden say nefsim.
İyiliği rehber edip yaymadın,
Mevsimler hep hazan, yıllarım tutsak;
Döküldü yaprağım, solmadan ömrüm.
Umut denizinde sevdayı tutsak;
Tükenerek zayi olmadan ömrüm.
Müptelayım senden gelen her derde,
Doğarken gözüme perdeler indi,
Özüme döndükçe bir perde kalktı.
Nazarın ziyâsı güneşi yendi ;
Nurunla söndükçe bir perde kalktı.
Geçmişim karanlık, umudum koyu,
Benliğimi yitirdim,
Satır aralarında.
Sözcükleri bitirdim;
Satır aralarında.
Aç nefsimi doyursam,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!