Yokluğun acıtmıyor ki artık o kadar,
Varlığın da savurmuyor öyle deli dolu.
Kurumuş kabuk bağlamış çocuk ruhum,
Bir iki dal ve birkaç nedensiz yaprak.
Bir dokunsan öylece dökülür dallarım,
Seni bekliyorum merhaba durağında.
Kırmızı arabaları saydım,
Ve kırık kaldırım taşlarını.
Henüz birkaç saat oldu,
Bak gün öğleni bulmakta.
Sırtını mı döneceksin?
Sormayacak mısın?
Çocuk, nasılsın?
Küllerimin altında için için,
Yanmaktayım.
Gözlerimi kapasam unutacak gibiyim seni,
Fakat yıllardır tanıyorum sanki, ilk defa merhaba dediğimi.
Süzülüyor içimde geçmiş ile gelecek, var ile yok,
Sarmaş dolaş, sahipsiz bir boşlukta.
Gökyüzünün rengi, ister gri ister mavi,
Sap idik saman olduk,
Biz bize ayan olduk.
Bir demdir istedik,
Biz şimdi susar olduk.
Gelir idik gider olduk.
Bilmişim, görmüşüm, duymuşum seni,
Şimdi kaybolup geceden baksam sana,
Varsın ay ile, olsun düş ile.
Tek bir nefes ile tutmuşum seni içimde,
Yok deyip salsam seni bu tenden,
Öylesi var ki…
Kelepçele uzun ince bir fidana,
Kolsuz gezer.
Öylesi var ki…
Kelepçele sabi evladına,
Yalpalardı tekeri oyuncak kamyonumun.
Heves meraka ağır basmış olacak ki,
Nerden de düştü elime, hiç düşünmedim.
Kırıktı kasası oyuncak kamyonumun.
Varlığı yokluğuna ağır basmış olacak ki,
Bu ne biçimdir, hiç sormadım.
Saldım tüm güvercinleri,
Kapadım her kapıyı,
Sobamda yaktım bildiğim her şeyi.
Bana bir gökyüzü kaldı,
Onu da pencereme hapsettim.
Zihnim yelkovana,
Ruhum akrebe takılmış.
Biri döndükçe doldurur,
Diğeri ağır ağır dem alırdı.
Her kavuşma bir sonbahardı.
Ama tanıyalı, bileli bizleri,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!