Ahmet Güler Şiirleri - Şair Ahmet Güler

Nara’ya Şiirler

Anlamıyorum seni Nara
Bütün diller anlamsızlaştırıyor kelimelerini
Yeni bir dil, yeni bir alfabe yaratıyorsun
Huzursuz acılarımın sensizlik kokan çöplüğünden

Sensizliğin ötesinde bir duygu taşıyor gönlüm Sensizliğin yarattığı sessizliği dinliyor Ruhumun derinliklerinde yatan hayali sen Anlamsızlaşıyorum Anlamların beynimde yarattığı Anlamsızlıklar karmaşası içerisinde Kimse kalmamış kalabalık kimsesizliğimde Şimdi anlıyorum seni Sensizliği Ve sessizliğini Kimse bilimez bulamaz nedenini Saklanır sözcükler ağzımda gün batımına doğru Sen her yerde yüreğimde yenilen silahsız bir ordu Anladım artık sensizlik senden oldu Anlamsızlık Evet Anlamsız Anladım sensizlik her zaman koca bir yalnızlık Sadece bir anlam doğuyor geceye O da Güler adında bir şairin hüzünlü kaldırım köşelerinde Hayata yepyeni anlamlar getirmesinde Sığdıramadığım cümleler vardı yalnızlığıma Sığdırıpta sabahı göremediğim Anlatamadım kendimi sana Sen karşıydın bana Aşkıma Duygularıma Ve mutluluğuma Ben karanlıktım Sen aydınlık Ben yalnızlıktım Sen kalabalık Ben sönerdim her gece Sen parlardın her şeyden yüce Artık her şey sensizliğin ötesi Anlamsızlık Evet Anlamsız Kalmadı bırakmadın hiçbir yerimi yarasız Ne yaparım ben bu sessizlikte Ölü gibi yaşarım herhalde Yalansız Günahsız Anlamsız Ve yarınsız...

Gecenin karanlığındayım
Her şey sessiz
Ve olabildiğince olağanüstü
Heryer karanlık
Ay çevirmiş yüzünü dönmüş sırtüstü
Kokun eşsiz yakıyor yüzümü

Bu gece
Uzun bir gece
Uzun ve üzgün bir gece
Herşey saklanıyor bakasana gizlice
Dışarıda yağan yağmur mu ne?
Yoksa yüreğimi acıyla yıkayan gözyaşların mı

Eskimeyen bir elbise gibi saçların üzerimi örtecek
Ve sensizlik kimsenin geçemediği o uzun caddeden
Bir rüzgar gibi geçip gidecek
Ve bir gece yalnızlık her şeye rağmen sen ve yine sen diye kalabalığa ses verecek...

hep bir şey eksik Nara
bir tarafı kesik ve eğik gittiğim yolun
nereye baksam nereye gitsem bir şeyler azalıyor
geceler uzun uzun gündüzler hep kısalıyor
bitmez bir hal alıyor halsizliğim

Üzgün kızıl gökyüzü Kızmış olmalı maviliklere Anlaşılmaz ki nasıl bakar gözü Geç kalınmış gitmişliklere Ne bir çiçek yeşerir topraklarda Nede zaman kokan bir ağaç Herşey kaybolur oldu karanlıklarda Zaman zamansız geldi sevgili çabuk kaç Kapattım kapımı kalabalığa Ne bir soru sordu yalnızlık Nede bir üzüntü geç kalınmışlığa Konuşmadım yıldızlarla baktım onlar benden kalabalık

Ne denli karanlıksa gecelerim
Bende ölüme o kadar aydınlık giderim
Uykusuz gecelerin uykulu saatlerinde
Bir melek iniyor gökten
Belki uzak
Belki de tuzak geldi

geçiyor günler
bir göçmen kuş topluluğu gibi
deniz maviliğini yitiriyor
güneş farklı doğuyor artık
güçsüz ve yaşlanıyor sokaklar yokluğunla
şarkılar senle başlıyor şiirler sensizlikle

Artık içinde öldüğümü hissediyorum gönlünün,
Var olmadım sende
Olmayacağım hiçbir zaman belkide,
Aniden varolup,çaresizce yokoluşun
Merkezinde yer alan bende
Hiçbirşey bırakmadın kendinden