Ahmet Erdem Şiirleri - Şair Ahmet Erdem

İzmir’i düşlerken
latif yankılanır sesi.
ağzı var dili yok, siluetin;
yakamozların çavlanı yürür,
denizleri aşarak altın boynuzda
efsunlu bakar bir çift göz…

Anadolu’dan
Ege’ye vurulan mühür:
lüfer kokulu suya
körüklü çizme izleri düşer
istiklal için ölmeyi emreden
yüzyılın dehası Mustafa Kemal'in

Ne olurdu
sürgün kalsaydı ağaç,
ya da
kız kalsaydı kadın?
sürgün ince
kız narin

Nem;
her sabah gözlerde demlenir duygu
isterik titreme nöbetinde dönence,
ağır aksak
her karesi soluk tebessüm düşten öte gidemeyen

Susarım.!
susmazsam,
ikrarım yakar.
için için kendimi.
nusret kuşu her gece,
tüner pencereye.

Umudun yerinde,yokluğun gezer
Gurbet elde bayram hüznümü biler
Bülbül kafesinde ağlamaz neyler
Bayram bana zehir olur delikız.

Ne dostluklar biter ne de insanlık

Çise düştü
seher vakti,
ay ışığında saçını
ördüğüm gölgene
gamzendeki mahzende
sızıp kalan düşüm

kar toplayan mevsimlerden geliyorum
farklı coğrafyalardan
bezgin bir geçmişin izi var genlerimizde
susmaları kıran türkülerle avunduk
aynı kösre taşında demlendi acılarımız
terim terine sığındı yokluğun yokluğuma

ey
lirik yaşamını
ağzına kadar hasret dolduran yolcu...

kıskançlık yüklü sözler
ısırgan tadı verse de gönlünün

Ege’nin karasularında
dans eden fişeklerin gölgesine
kayıtsız kalamayan ay
alnından öper denizi
istiklale çağırır Halide Edip
hürriyete vurulan prangalara