Ahmet Erdem Şiirleri - Şair Ahmet Erdem

yüzünü ödünç alan güneş
dokunarak demler aşkı
yokluğun ki çoğaltandır seni
özlemlerin insanı büyüttüğü yerde
varlıgın buhranlara gebe.

mevsime inat
yaprak yaprak güler fesleğen
ergen kızların bayram salıncağı
ışık demeti bir yol
ilmik ilmik dokunur iki kıta arasını
göz bebeklerinde çocuk cıvıltısı

Çınaraltında
Ölümcül sessizlik
Hüzün almış yerini kekik kokulu çayın.

Meydan sudan çıkan balık
Taş duvarların dilinde içli nağme

Cemreler düştü
önce havaya, sonra suya
toprağa hayat saldı sonunda...
can kattı hazan soluyan güne
arlanıp giyindi çıplaklığını ağaç
dünyanın en yüksek noktası

Dişiliğin yaban atlarına benzer
Dik başlılık seni sen yapan haslet
Romantizmi ötelesen de aşk dolusun ağzına kadar
Elin avuçlarımda erirken terinin terime karışma arzusuyla
Yaprak yaprak nemlenir mahremin
Vadinin iki yamacında birer gözetleme kulesi

seni görünce başı dönen yıldızlar
ufukların ardına gizlenir arından
gelincik ve gülün kıskandığı
teli eriterek tezeneyi yakan
tanrı nefesi söylence

Kaşların yay gölgesi
gözlerimde mil çekme sancısı
yüzümde günün mirası dövme.

avuçlarımda
muzır okşamalarla

Şahdamarı
Zembereği boşalttı
Seyiren göz yetim.

Rüzgar ve yağmur
Kazıdı taşlardan ismini

Sen!
bütün güzelliklerin gözesi,
gözümün gördüğü her yerde
senin endamın,
sevda şakıyan kuşlarda
sesin,

Ben
İstanbul’un
İstanbul boğaz'ın sırtında.

Bir kızıllık çekip alıyor gözbebeklerimi.
Akşam